Ontmoetingen met mensen en Dino’s
Als er iets is wat me mateloos boeit dan zijn het mensen en hun levens, hun passies, hun denkwijzen en hun creaties. Zo kwamen we terecht op een hoeve bovenop een heuvel en omringd door zonnebloemvelden, iets ten Zuiden van Toulouse. Een vriend van ons woont er, samen met een 7tal andere vrijheidslievende mensen en zijn trouwe hond Herman. Op alle schaduwplekjes rond de hoeve vind je er wel een woonwagen, campervan of hybride hut-camper die één van de bewoners thuis mag noemen. Er was net nog een circusfestival een paar weken geleden, waarbij de gigantische Londense dubbeldekker de aangewezen plek was voor zotte verkleeduitbarstingen. Hoe is dat kollossale ding hier ooit terechtgekomen, blijft mijn brein zich maar afvragen…
Onze maat T verwelkomde ons alleszins met open armen. Hij liet 1 van die armen zelfs bijna ogenblikkelijk tatoeëren door Chilas. Dat was een gezellige namiddag van keuvelen onder de schaduwrijke bomen terwijl Chilas zijn tattookunsten verfijnde en Tanok vrij spel kreeg met een graffitibus en de toiletdeur. Lou sloot vriendschap met een andere bezoekster, die haar op bevel van een wijzend klein vingertje overal mee naartoe droeg.
Strong Hearts
Ik bewonder T omdat hij zo wonderbaarlijk rad van tong is. Het resultaat daarvan is een onuitputtelijke stroom aan interessante anekdotes, gevatte opmerkingen en grappige beschrijvingen. ‘De lach’ is zeker het medicijn dat dendezen hier komt brengen, zowel voor anderen als zichzelf.
Dat is ergens wel bijzonder, want als je de voorbije jaren van zijn leven tot je laat doordringen lijkt er weinig om over te lachen. Hij verloor namelijk zijn vriendin, die zichzelf van het leven benam. Dat dit de manier was waarop ze heenging wisten hij en haar naasten pas een hele poos na haar plotse verdwijning in de bossen in het Zuiden. Hij is maandenlang koortsachtig naar haar op zoek geweest, heeft bergen verzet om haar op te sporen met behulp van de ambassade, televisie, sociale media….Was zelf de hoofdverdachte, dus kreeg op de koop toe een hele hoop leugens en haatpropaganda over zich heen. Het hield hem niet tegen om haar te vinden. Hij sliep amper nog, was volledig bezeten door de gedachte dat hij haar moest zien te situeren en de stress vergde zoveel van zijn lichaam en geest dat hij er letterlijk onderdoor ging. Een van de dingen die hem gered heeft, is bergklimmen. Zijn vriendin, die liefde van hem, had hem destijds geïntroduceerd in de kunst van het klimmen. Klimmen is uiterste concentratie, klimmen is bewust ademhalen. Elke vinger of teen die je beweegt vergt totale focus. Je wordt absoluut in het ‘hier en nu’ getrokken. Het is pure meditatie. Het deed me eraan denken hoe duiken mij destijds uit een diep dal heeft geholpen. Het toont opnieuw welke belangrijke rol lichaamsbewustzijn speelt in het helingsproces van de ziel. Maar… diep respect voor T en zijn hart die zich niet sloot maar openbrak en nu een helend veld is voor anderen.
Ook Lou’s nieuwe vriendin raakte mij tijdens dit bezoek. Zij reist al God-weet-hoelang rond met haar gitaar door Europa en zeult hierbij 4, ja 4! vrolijke keffers met zich mee. Ze neemt ze mee op de trein, ze lift ermee, ze slapen naast haar, ze wachten geduldig terwijl zij haar liedjes speelt vergezeld van een naar het schijnt heel krachige, pakkende stem. Ze is op haar beurt lekker gevat en grappig en ze doet gewoon haar eigen ding met haar lijf vol literaire tattoos, knappe gezicht en wapperende rode haren. Ik had het erover dat ik me eigenlijk vaak niet thuis voel in mijn thuisland, en toen kopte ze er eentje in bij mij. Ze zei iets in de trant van “Het is heel natuurlijk dat wij mensen graag bij een tribe willen horen. Als mensen op de plek waar we wonen op een heel andere laag vibreren dan hoe wij in essentie zijn, kan dat verdomd eenzaam aanvoelen.” Zijzelf had haar ‘tribe’ in een vallei in Portugal gevonden. Een plek waar ze het gevoel had thuis te komen. Veel stof om te laten bezinken voor mij …
Bugarach
Na dit bezoek zijn we ergens op een camperparkeerplaats beland naast een rivier. Het doel was om naar Dinosauria, het dinomuseum te gaan. We genoten ervan te zien hoe Tanok de 10 meter spanwijdte van die vliegende quetzalcoatlus in zich opnam, een gereconstrueerd nest van een Gallimimus bewonderde en 2 meter in de lucht sprong toen een levensechte, bewegende T-rexreconstructie bij het benaderen plots tot leven kwam.
Hierna vertrokken we naar Mont Bugarach. Het is een berg aan de voet van de Pyreneeën. Hier zou zo’n 2000 jaar geleden een community van de Essenes hebben bestaan. Wat er zich vroeger ook heeft afgespeeld, het was een mooie energie om in te vertoeven. Desondanks werd Tanok in deze periode ziek. Vrienden van ons die ergens rond Carcassonne verbleven kwamen ons hier bezoeken. Dit bezoek bleek een katalysator te zijn voor mij qua gezond eten. Sindsdien eet veel bewuster. Ze hebben net jaren in Finland gewoond waar hun kleintje van intussen 3 jaar in absolute vrijheid is opgegroeid temidden de wilde natuur. Hij is werkelijk lief, spontaan en ongelofelijk nieuwsgierig, leuk om hem te leren kennen. Mijn vriendin A. behandelt hem met heel veel respect en begrip en het knulletje eet gekookte linzen en hummus alsof het om frieten en ketchup ging. Ik denk dat ik hem even met open mond heb zitten aanstaren. Wij hebben hier een kleine chipsverslindster rondlopen die elk linsje of boontje feilloos op de lepel kan lokaliseren waarop de poort zich hermetisch afsluit. Heel krachtig om mee te maken hoe goed dit gezin voor hun lichaam en geest zorgt. Ze zien er alle drie ook prachtig uit.
Die nacht kreeg ook ik koorts. Dat is voor mij altijd een moment van ijldromen en heel dicht bij mezelf komen. Ik krijg dan vaak heel heldere ingevingen en krachtige visualisaties waarbij delen van mezelf terug in harmonie komen. Fysiek intens wel. Het voelt als een reset van mijn hele systeem.
Hittedilirium in Port Llegat
Ik zal het niet te romantisch afschilderen want het was overdag ook heel vervelend, rampzalig en ongelofelijk mottig om ziek te zijn en in een camper te zitten met 2 kleine kids, waarvan 1 ook ziek, terwijl het buiten 35 graden is. Al wat ik eigenlijk kon was slapen, maar op zo’n ongelukkige momenten krijgt mama geen day-off. Niet alleen maar ‘hallelujah’ dus, die koortstrip. En toen dachten we dat het een goed idee zou zijn om de volgende dag naar Cadaquez, Port Llegat te rijden, waar het minimum 38 graden is. Ja, ’s nachts ook! Het koelde niet af, of misschien kwam dat omdat ik als een ijlende koortsfurie te ijverig probeerde om een explosie ter hoogte van het cranium te vermijden door een kussen op mijn hoofd te drukken omdat mijn liefste 1-jarige om 23u nog steeds vrolijk onderzocht hoe diep die vingertjes in mijn neusgaten pasten. Gelukkig nam Chilas het op tijd over natuurlijk op die kritieke momenten. Hij heeft echt dubbele shifts gedraaid als papa op die dagen.
Heb ik vermeld dat er geen toiletten waren op de plek waar we terechtkwamen, en geen douches, en dat er wilde everzwijntjes rondhingen en zich als een of andere gestoorde boevenbende langs de campers en mobilhomes bewogen om voedsel te scoren? Hun aaibaarheidsfactor was teleurstellend. Vraag het maar aan Mechitas (zie foto). Het mamazwijn rook de 2de nacht een stukje stokbrood in het opbergvakje van de kinderwagen die we ongelukkigerwijs buiten lieten staan. Chilas werd wakker van een hels kabaal en zag nog net hoe onze buggy met een paar kampeerstoelen erachteraan slepend in de bosjes werden getrokken. Dat bleek genoeg om de adrenalineknop te activeren waardoor hij in zijn onderbroek en gewapend met een wandelstok in het holst van de nacht dat wilde varken achterna holde om het op een of andere manier op andere gedachten te brengen. Het lukte hem om onze spullen te redden, dan wel niet geheel ongehavend.
Port Llegat is de plek waar Dali zijn onderkomen had. Een schattig en pittoresk haventje aan de Mediteraanse zee. Met schaamrood op mijn wangen geeft ik toe dat we dat bekende Dali-huis zelfs niet bezocht hebben. Met het beetje energie dat overbleef genoten we van de zon en het zoute water. We besloten gauw om terug naar het binnenland te vluchten, weg van de hitte, de gepeperde prijzen en het strandtoerisme. Nu verblijven we al een paar dagen in een community in een middeleeuwse vesting in Pujarnol, een dorpje nabij een meer in Catalunia. Volgende keer meer daarover
