Wie heeft mijn Yin gezien?
Het ziet ernaar uit dat we op korte termijn een nieuwe woonst moeten zoeken. Nu mijn wereld op zijn grondvesten davert wil ik als een gek in actie schieten. Met een vecht-vluchtrespons in OVERDRIVE, wil mijn brein 100 oplossingen tegelijk implementeren. Lukt dat? Niet echt. Integendeel. De verschillende reddingslijntjes waar ik me aan vastklamp raken nu onderling in de knoop. Mijn brein komt er niet uit.
Misschien, heel misschien, is de vecht-vlucht staat van zijn niet zo’n hele handige om beslissingen mee te maken vanuit het hart.
Dat kon ik voelen tijdens de intensieve ademwerk workshop waaraan ik deze week deelneem. In plaats van in die gekkemolen in mijn hoofd te zitten bracht bewust ademen me terug in mijn lijf. Endorfine, serotonine, dopamine, … Bepaalde ademhalingstechnieken zetten het kraantje van de happy-neurotransmitters open. Vet effectief hulpmiddel om zelf iets te doen aan angst en stress.
Gepantserde rug
Bij de ronde van de vuuradem gebeurde er iets. Tijdens deze heel intense manier van ademhalen terwijl je rare dingen moet doen met je armen, liet ik op het hoogtepunt van mijn frustratie de controle los. Ik gaf me over aan het proces en zakte in een ademflow. Ik voelde plots hoe mijn borstkas open ging, en hoe mijn rug kon ontspannen. De voorkant van het lichaam staat voor gevoel, de achterkant voor wilskracht. Omdat ons (energetische) hart, onze zonnevlecht en onze buik zo gevoelig zijn, zijn we soms geneigd om die voorkant extra te gaan beschermen. Een natuurlijke reflex van sommige mensen is om de schouders naar voor te laten zakken waarop de borstkas inzakt en de bovenrug ietsje bol staat. Zo hoeven ze hun gevoeligheid niet bloot te geven, en om een of andere heel aannemelijke reden voelt dat veiliger. De voorkant wordt minder aangesproken en de rug fungeert als een pantser. Deze mensen zijn meestal hard voor zichzelf (en anderen) en luisteren te weinig naar hun gevoel…. Ik herken deze neiging in mezelf. Maar op dat ene moment werd de weerstand doorbroken en ging mijn hart als het ware open. En de voorkant van mijn lichaam kwam weer ‘online’.
Keuzes maken vanuit vertrouwen
Alsof het een lang verloren vriend betrof, verwelkomde ik het gevoel dat hierdoor ontstond. Want ik ken dat gevoel. Het is veiligheid. Het is verbinding. Het is die veilige steun die je voelt in je rug, terwijl je hart helemaal open is en je aanwezig kan zijn met al wat is. Je ademt diep en rustig en de wereld ligt aan je voeten. Een intens vertrouwen dat je precies ben waar je moet zijn, en dat elke stap die je zet de juiste is. Omdat je hem anders niet zou maken. En dat alles door 9 minuutjes op een bepaalde manier te ademen en stretchen. Ik begin de kracht van de adem te begrijpen.
Trauma en onveiligheid brengen ons zenuwstelsel gewoon in een staat van overleving. Dat heeft zijn nut als er gevaar dreigt, maar als het gevaar al lang geweken is en onze gedachten anticiperen op onveiligheid in plaats van te vertrouwen op een betere uitkomst, dan bevinden we ons in dat voor velen welgekende hamsterradje van stress.
Door terug te verbinden met de adem, met het lichaam, met wat hier en nu aanwezig is, kan je jezelf weer leren voelen en steeds verder zakken in vertrouwen. Dan maak je keuzes vanuit je hart, in plaats van je vast te klampen aan willekeurige reddingsboeien die je meevoeren in een richting waar je niet heen wil.
Gevoel, overgave, vertrouwen. Dat is de yin van mijn yang. Ik heb je gemist, yin.