Is een mensenleven zo vanzelfsprekend? Is het zo normaal wat wij doen op deze planeet, als minuscuul stipje in de gigantische kosmos? We slapen, eten, lachen, kakken, maken ons mooi, willen gezien worden, socializen, huilen, passen ons aan aan de ‘normen’, trekken rare selfie’s om dan weer te wissen (of doen jullie dat niet?:), schenken zoveel van onze energie aan jobs waar we niet blij van worden, stressen om doelen te behalen en hebben steeds meer doelen om te behalen,… Voor we het weten zijn we 50 en ligt dat enorme potentieel van wie we zijn, die heerlijke juicyness van onze ziel, nog steeds ergens onaangeroerd en opgesloten in een doosje in ons bekken.
Barbie, what is the SOUL?
Ik ga je een geheimpje vertellen. Ik kreeg er het eerste deel van mijn leven kop noch staart aan, aan dit menselijke bestaan. Bizarre ervaring om als ziel te incarneren in een Vlaams kuststadje eind de jaren 80’ tussen de Buffalo’s, Barbie’s en Tien om te Zien. Ik had contact met lichtwezens, plantwezens en dieren als kind. Ik floreerde in de natuur. En toch bevond ik me het merendeel van de tijd in een omgeving die ik niet begreep. De sociale codes kraken van de samenleving in deze concrete jungle was voor mij zoiets als zonder voorkennis een wetenschappelijke paper van de NASA reciteren. Dat ging gelukkig steeds beter, maar helemaal heeft dat schoentje nooit gepast. Ik snapte niet waarom en ontwikkelde een sluimerend gevoel van tekortkomen, leegte en verlegenheid. Ook een rebels kantje, want ik was dan wel verlegen maar mijn interne bullshit-radar was zeer up-to-date. Ik denk soms dat veel van die diagnoses van ADHD, ADD en autisme bij kinderen gewoon heel begrijpelijke reacties zijn van gevoelige mensjes op een ontwortelde cultuur die vér, vér wegstaat van onze eigenlijke natuur.
Na jaren reizen in andere culturen, transcendente ervaringen, innige vriendschappen met geniale weirdo’s, teruggetrokken leven op een berg en voortdurende verdieping in het pad van plezier, heling en bewustzijnsontwikkeling kan ik zeggen dat ik mijn zelfbeeld grondig kon bijstellen.
Nu vind ik bedding in een diep weten dat er zoveel meer is dan de collectieve denkpatronen van een maatschappij die slechts een heel beperkt perspectief bieden op wat het bestaan inhoudt. Al zijn we ons er niet van bewust, toch komen vele van onze bewuste of onbewuste overtuigingen nog steeds voort uit collectief trauma (oorlogen, sociale onderdrukking, inquisitie…), wat ervoor zorgt dat we collectief zaken als ‘normaal’ aannemen die helemaal niet zo normaal zijn. De discrepantie tussen wat velen van ons intuïtief voelen en wat maatschappelijk van ons verwacht wordt kan voor een ontheemd gevoel, depressie en verwarring zorgen. De ziektes van deze tijd?
Cosmic Grounding
Ergens heeft het radicaal volgen van mijn intuïtie me geleid naar een veel grotere bron van wijsheid om me aan te laven dan de wereld waarin ik ben opgegroeid. Ik kan eindelijk terug dieper contact met de fijnstoffelijke wereld toelaten in mijn systeem, wat mijn leven hier op aarde met betekenis impregneert. Cosmic grounding. Dankbaarheid overspoelt mijn hart door alleen al te denken aan de kleurrijke, wonderlijke lagen van de werkelijkheid die zich blijven ontvouwen door in verbinding te staan met een groter ‘grid’ van het bestaan. Als God al iets is, dan is Zij een magisch fungi-netwerk waar alles en iedereen op ingeplugd is via onzichtbare zwamdraden. Wie zijn gevoeligheid hierop afstemt, heeft een veel groter bereik J.
Al ben ik niet vrij van pijn en trauma, toch heeft mijn toewijding aan bewustzijnsontwikkeling ervoor gezorgd dat ik met bakken compassie kan kijken naar moeilijke stukken in mezelf, in het collectief veld en in de moedige cliënten in mijn therapiepraktijk.
Ik kan mezelf meer eren in de totaliteit van wie ik ben, met al die menselijke, dierlijke en intergalactische stukjes. Wat ik daarom liefdevol loslaat van afgelopen jaar zijn beperkende overtuigingen die me niet toebehoren, wat ik omarm voor dit nieuwe jaar is het machtige potentieel van verbonden te zijn met dit kosmische myceliumnetwerk en te vertrouwen dat alles wat ik nodig heb naar me toekomt als ik verbonden blijf met mijn eigen essentie. Dit wens ik iedereen toe, mens, dier, plant, Elf of Alien.
