Ik ben enthousiast. Over de ongelofelijke complexiteit van dit leven. Over wat ik allemaal ontdek tijdens dit pad van therapeutschap. Over het zenuwstelsel bijvoorbeeld. En het nieuwste waar mijn verbazing naar uitgaat: de link tussen het zenuwstelsel en de verschillende bewustzijnstoestanden. Echt, subliem fascinerend.
Woeste nijlpaarden
Wanneer we stress ervaren is ons sympathisch zenuwstelsel actief. Het lichaam zet zich schrap, alsof er een woest nijlpaard op ons afstormt. De focus gaat uit naar mogelijke gevaren of bepaalde taken, maar we missen het grotere geheel. Als het allemaal teveel wordt, ontstaat er een verdoofd, gedissocieerd gevoel, geregeld door de dorsale tak van het parasympathisch zenuwstelsel.
Wat ik zie bij mezelf maar ook bij cliënten in mijn therapiepraktijk, is dat triggers zoals financiële instabiliteit, sociale druk, werkdruk, tijdsdruk, grensoverschrijdende relaties, disrespect van anderen, afwijzing, oude kindstukken, druk verkeer, onrustwekkende nieuwsberichten, gewelddadige films, enz… de spreekwoordelijke woeste nijlpaarden zijn voor ons zenuwstelsel, hoe onzichtbaar ze ook lijken.
In deze maatschappij is het een makkie om chronisch onrustig te zijn. Je bent constant ‘in reactie op’ wat er rondom je gebeurt. Je wordt wat je denkt dat je nodig hebt om te overleven. Mijn hart bloedt echt wanneer ik zie hoeveel jonge mensen en met name mama’s in deze staat leven.
The point: Stress duidt op een staat van overleving. Stress zorgt voor een tunnelvisie, waardoor we meer afgestompt zijn voor de magie van de natuur. Door de toestand van ons brein zijn we letterlijk niet in het vermogen om echt stil te staan bij de interconnectie van alle levende wezens, om ons te verwonderen over die fonkelende celestiale objecten die ‘snachts boven ons hoofd hangen, om ons in de leefwereld van kinderen te begeven, om na te denken over het gevolg van ontginning van natuurlijke grondstoffen, afvalstromen, …. Ons bewustzijn is beperkter. In ons land zijn veel mensen chronisch gestrest, just saying…
Veiligheid als poort naar bewustzijnsverruiming
Veiligheid. Het magische woord om een heel andere bewustzijnsstaat in te duiken. Bij veiligheid kan het lichaam zich diep ontspannen. De ventrale tak van het parasympatisch zenuwstelsel wordt actiever. Niets om voor te vechten of te vluchten. Dit is de plek van de diepe, open gesprekken, heerlijke knuffels, lachbuien, reflectie, speelse interacties, uitbarstingen van creativiteit, hartsverbonden vrijpartijen, verbondenheid met je tribe, genieten van muziek, kunst en natuur. De plek van tijd en ruimte om te ‘zijn’.
Gisteren deed ik samen met mijn zielsmaatje spontaan een klein ritueel. We spraken mooie woorden naar elkaar uit. We bedankten het leven, de universele krachten. We zetten een veld met intentie. En ja, er waren kaarsen. En salie. En veren. En rozenblaadjes. En één of ander bot van één of ander dier. That’s how we roll. Maar het belangrijkste voor sceptici met spiriwiri-allergie: Door op een rustige plaats met vertrouwde, veilige en betekenisvolle objecten op intentie een ruimte af te bakenen signaleert je brein een plek die niet dreigend is. Dit in combinatie met het stellen van een positieve intentie kalmeert het alarmsysteem in je hersenen en activeert het parasympatisch zenuwstelsel, wat rust brengt en de mentale ruimte creëert die nodig is voor verbinding met anderen en bewustzijnsverruiming.
Ik kon mezelf voelen zakken. In mijn lichaam, in de ruimte. Ik zag plots wél de leuke lampionnetjes hangen aan mijn terras die een feeërieke sfeer scheppen, het zachte licht van de kaarsen, het ruisen van de bomen, het knetteren van het vuurtje in onze terraskachel. Hij beschilderde een drum, ik maakte een krachtvoorwerp met hout. Ik kon luisteren naar de vormen en kleuren, met mijn ogen. De boodschappen van mijn werk kwamen tot me. De magie kwam terug in mijn ruimte. Ik was er weer. Waar was ik daarvoor dan?
Zakken naar het lichaam, verbinden met wat is
Ik voel heel veel mildheid en begrip voor wie moeilijk tot rust kan komen en niet écht kan zakken. Ik vrees soms dat het een staat van zijn is die deze hoofdgerichte maatschappij typeert. In mijn therapiepraktijk leg ik veel nadruk op zakken van hoofd naar het lichaam, het zenuwstelsel reguleren, onderzoeken wat veiligheid schept. Dat helpt cliënten om terug bij hun eigen innerlijke vrijheid te komen, zodat ze kunnen handelen vanuit keuze, in plaats van uit reactie.
Verbinding: met ons lichaam, met onze gevoelens, met onze fysieke omgeving, met elkaar. Dat is het medicijn van deze tijd.
